αυτές οι χειμωνιάτικες μέρες

.... προαναγγελία της επόμενης συνάντησης στη Ρεματιά

Πέρασε κιόλας ο Γενάρης που ξεκίνησε με φόρα, χάρη και στις  συναντήσεις μου με ανθρώπους που ένοιωσα -μέσα από τα βιβλία ή τη ζωγραφική τους-, σαν αυθεντικούς συγγενείς στην αγάπη τους για κλαδιά,νερά και χώμα. Έχω κιόλας αναφέρει τον D.H.Thoreau - πνευματικό πατέρα όλων των ομοίων μου,όπως ,έστω και αργά ανακαλύπτω- καθώς και τον κινέζο ζωγράφο Μπάντα Σανρέν,που,στα γεράματά του ζωγραφίζει τη ζωή του  με κηλίδες από αραιό,μαύρο μελάνι,σαν τη διαδρομή ενός ποταμού ,πάνω σε ένα χαρτί μήκους δέκα μέτρων.Το έτος 1697.
Δεν έχω ακόμη αναφερθεί στον Nick Papadimitriou, προφανώς ελληνικής καταγωγής,της γενιάς μου αυτός,που ξεκίνησε γύρω στα 30 του να περιπλανιέται στη δική του "Ρεματιά",κάποιους λόφους στο νότιο Λονδίνο, θέλοντας να μάθει τα πάντα για την περιοχή,περπατώντας ακατάπαυστα,διαβάζοντας,ερευνώντας εξαντλητικά,ονειροπολώντας.Μετά από περιπλανήσεις 20 χρόνων γράφει το άγριο,παθιασμένο,εξαιρετικό βιβλίο του και γίνεται εμβληματική μορφή για όλους τους εξερευνητές της αστικής φύσης,τους Βρεττανούς ,υποθέτω και άλλους.Τα εκτεταμένα αυτοβιογραφικά μέρη του βιβλίου μοιάζει να εξηγούν ή κατά κάποιον τρόπο να οδηγούν σε αυτήν την ζωτική  σχέση με τους λόφους ,το Scarp, όπως τους ονομάζει.

























Εδώ και τρεις βδομάδες έχω αναγκαστεί να εγκαταλείψω προσωρινά τη Ρεματιά κι αυτό έχει κάνει την καθημερινότητά μου κάπως κοπιώδη και  άχαρη.Οι λόγοι οι γνωστοί ,άλλες δουλειές που δεν παίρνουν αναβολή.Έτσι ,αν και είχα προαναγγείλει την επόμενη συνάντηση για τα τέλη του Φλεβάρη ,βλέπω ότι δεν θα τα καταφέρω πριν την Κυριακή,23 Μαρτίου. Έτσι σκέφτομαι να το ορίσω από τώρα, να έχω να το περιμένω,οργανώνοντάς το,αναγκαστικά σιγά-σιγά.Μου έχει κιόλας λείψει η συνομιλία με τους παραγματικούς συνοδοιπόρους,αυτούς που περπάτησαν την πρώτη διαδρομή κι όσους θελήσουν να μοιραστούν την-τις επόμενες.